سخنان عیسی درباره ی بدگویی و تفسیر آن

متی  فصل ۱۲

درخت و میوۀ آن (۱۲: ۳۳-۳۷) 
(متی ۷: ۱۶-۱۸؛ لوقا ۶: ۴۳-۴۵) 
۳۳-۳۵ دل انسان هر طور که باشد، کردار و گفتارش نیزهمانگونه خواهد بود. عیسی فریسیان را افعی زاده خواند زیرا که دلشان پر از زهر بود. از آنجا که دل ایشان زهرآگین بود، گفتارشان نیز زهرآلود بود، حتی اگر در ابتدا شیرین به نظر می‌آمد. از دلی شریر، چیزی جز گفتار دروغ و شرارت بار تراوش نخواهد کرد، درست همانند درخت بدی که میوۀ بد به بار می‌آورد. درخت از میوه اش شناخته می‌شود (متی ۷: ۱۶-۱۸؛ یعقوب ۳: ۱۰-۱۲ و تفسیر آنها مشاهده شود).

۳۶ در اینجا عیسی هشدار سختی می‌دهد: در روز داوری، باید برای هر سخن باطلی که بر زبان آورده ایم، حساب پس بدهیم. ما به اندازه کافی به روز داوری فکر نمی‌کنیم. کارهای ما چه بزرگ و چه کوچک، چه خوب و چه بد، نزد خدا ثبت است (متی ۲۵: ۳۱-۴۶ مشاهده شود). وی حتی هر سخن باطل ما را به یاد دارد. ما اجر خود را برطبق آنچه در این زندگی انجام داده ایم، خواهیم گرفت (دوم قرنتیان ۵: ۱۰ و تفسیر آن مشاهده شود). 
دل انسان را ازسخنان باطلش می‌توان شناخت؛ سخنانی که بدون اندیشیدن بر زبان می‌رانیم. مردم شریر می‌توانند با تمرین سخن فصیح بگویند و با حرارت دعا کنند. می‌توانند با کمی تلاش، سخنان خوبی بگویند. اما سخنان باطل ایشان، اندیشه‌های باطنی حقیقی شان را اشکار خواهد کرد (یعقوب ۳: ۱۰-۱۲ مشاهده شود). اگر شرارتی در دل ما وجود داشته باشد، دیر یا زود با سخنان ظاهر خواهد شد (آیۀ ۳۴).

۳۷ سخنان باطل ما چنان با دقت مکنونات دل ما را آشکار می‌سازد که عیسی فرمود که از سخنانمان بر ما حکم خواهد شد، یعنی به واسطۀ سخنانمان عادل شمرده شده یا محکوم خواهیم شد. هنگامی که خدا ما را داوری می‌کند، به دل ما می‌نگرد. این سخنان باطل از دل ما بر می‌خیزند. دل نیکو همواره سخنان نیکو را جاری می‌سازد، و دل شریر سخنان شرارت بار را ظاهر می‌نماید. بنابراین، خدا می‌تواند از طریق سخنانمان، دلهای ما را داوری کند. 
چگونه می‌توانیم سخنان باطل خود را تحت اختیار بگیریم؟ از طریق صالح گرداندن دلمان. اگر دل ما صالح باشد، در آن صورت سخنان باطل ما نیز جای خود را به سخنان صالح خواهند داد.