بنابر اين قراراست اسلام، علي رغم عدم تمايل كفار، بر تمام اديان غلبه پيدا كند و همه ي مردم كره ي زمين ب ه دين اسلام بگروند، چه تمايل داشته باشند و چه تمايل نداشته باشند. علي رغم عدم تمايل يعني با زور. استفاده از زور براي اين مقصود به صراحت در آيات زيادي آمده است كه مورد بحث قرار خواهد گرفت .
وجوب دشمني جاودانه بين مسلمانان و كفار
مسلمانا ن موظف شده اند كه به هيچ وجه با كفار دوست نشوند ازجمله:
- دقَ كَانَ تلَكُم أسوة حسنَةٌ في إبرَاهيم والَّذينَ معه إذ قَالُوال قَو مهِ م إنَّا برَاءم نكُم و مما تَعبدون من دون اللَّه كَفَرْنَا بِكُم وبدا بي نَنَا و بي نَكُم الْعداوة و الْب غْضَاء أبدا حتَّى تُؤْم نُوا بِاللَّه وحده (ممتحنه 4)
ترجمه: قطعا بر اى شما در ابراهيم و كسانى كه با اويند سرمشقى نيكوست آنگاه كه به قوم خود گفتند ما از شما و از آنچه به جاى خدا مىپرستيد بيزاريم به شما كفر مىورزيم و ميان ما و شما دشمنى و كينه هميشگى پديدار شده تا وقتى كه به خداي واحد ايمان آوريد.
و در آيه ي زير حكم به نفي دوستي با كافر داده حتي با پدر و مادر وبرادر كافر.
- يا أ يها الَّذ ينَ آ منُوا لاَ تَتَّخذُوا آباءكُم و إخْوانکم أولي اء إ نا ستَحبوا الْكُفْرَا علَى الإِي م ان و من يتَو لَّهم منكُم فَأُ ولَئ كهم الظَّالمون
(توبه 23)
ترجمه: اى كسانى كه ايمان آوردهايد اگر پدرانتان و برادرانتان كفر را برايمان ترجيح دهند به دوستى مگيريد و هر كس از ميان شما آنان را به دوستى گيرد آنان همان ستمكارانند.
نتيجه ي اين دسته آيات، دشمني جاودانه با غير مسلمانان است و ادعاي رابطه ي دوستانه بين كشورهاي اسلامي و غير اسلامي دروغي بيش نيست.
عدم جنگ با كفار، زيستن در صلح مسلح است كه مسلمانان هر لحظه منتظر زمان مناسب براي حمله اند. مسلمانان تنها مي توانند قراردادهاي موقتي آتش بس با غيرمسلمانان ببندند و بس. دقيقا روشي كه پيامبر در مدينه عمل مي كرد. قراردادهاي موقتي مي بست تا بتواند با اطمينان ازگروهي از كفار به گروههاي ديگر كفار حمله كند و آنگاه كه بر گروه دوم پيروز مي شد به سراغ گروه طرف قرارداد مي شتافت. اين استراتژي پيامبر بود. مثلا وقتي به مدينه آمد ابتدا قراردادهاي صلح با طوائف مختلف
يهوديان بست و در طول حضورش در مدينه در فرصتهاي مناسب و به بهانه هاي كوچك، قراردادها را يكطرفه لغو كرد و به آنان حمله كرد و آنانرانابود ساخت.
وجوب دشمني جاودانه بين مسلمانان و كفار
مسلمانا ن موظف شده اند كه به هيچ وجه با كفار دوست نشوند ازجمله:
- دقَ كَانَ تلَكُم أسوة حسنَةٌ في إبرَاهيم والَّذينَ معه إذ قَالُوال قَو مهِ م إنَّا برَاءم نكُم و مما تَعبدون من دون اللَّه كَفَرْنَا بِكُم وبدا بي نَنَا و بي نَكُم الْعداوة و الْب غْضَاء أبدا حتَّى تُؤْم نُوا بِاللَّه وحده (ممتحنه 4)
ترجمه: قطعا بر اى شما در ابراهيم و كسانى كه با اويند سرمشقى نيكوست آنگاه كه به قوم خود گفتند ما از شما و از آنچه به جاى خدا مىپرستيد بيزاريم به شما كفر مىورزيم و ميان ما و شما دشمنى و كينه هميشگى پديدار شده تا وقتى كه به خداي واحد ايمان آوريد.
و در آيه ي زير حكم به نفي دوستي با كافر داده حتي با پدر و مادر وبرادر كافر.
- يا أ يها الَّذ ينَ آ منُوا لاَ تَتَّخذُوا آباءكُم و إخْوانکم أولي اء إ نا ستَحبوا الْكُفْرَا علَى الإِي م ان و من يتَو لَّهم منكُم فَأُ ولَئ كهم الظَّالمون
(توبه 23)
ترجمه: اى كسانى كه ايمان آوردهايد اگر پدرانتان و برادرانتان كفر را برايمان ترجيح دهند به دوستى مگيريد و هر كس از ميان شما آنان را به دوستى گيرد آنان همان ستمكارانند.
نتيجه ي اين دسته آيات، دشمني جاودانه با غير مسلمانان است و ادعاي رابطه ي دوستانه بين كشورهاي اسلامي و غير اسلامي دروغي بيش نيست.
عدم جنگ با كفار، زيستن در صلح مسلح است كه مسلمانان هر لحظه منتظر زمان مناسب براي حمله اند. مسلمانان تنها مي توانند قراردادهاي موقتي آتش بس با غيرمسلمانان ببندند و بس. دقيقا روشي كه پيامبر در مدينه عمل مي كرد. قراردادهاي موقتي مي بست تا بتواند با اطمينان ازگروهي از كفار به گروههاي ديگر كفار حمله كند و آنگاه كه بر گروه دوم پيروز مي شد به سراغ گروه طرف قرارداد مي شتافت. اين استراتژي پيامبر بود. مثلا وقتي به مدينه آمد ابتدا قراردادهاي صلح با طوائف مختلف
يهوديان بست و در طول حضورش در مدينه در فرصتهاي مناسب و به بهانه هاي كوچك، قراردادها را يكطرفه لغو كرد و به آنان حمله كرد و آنانرانابود ساخت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر